Dag 5: Van de regen in de subway
23 Augustus 2015 | China, Hangzhou
Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van Hong Kong en onderweg te gaan naar de belangrijkste bestemming van de reis: Hangzhou. We vlogen al om 09:00 en moesten natuurlijk ruim van tevoren op het vliegveld zijn, dus stonden we om 05:00 op en zaten we om 06:00 met onze koffers volgepakt in de bus. Het was nog even stressen omdat er op deze vlucht maar maximaal 20 kg in onze koffers mocht en op de vlucht vanuit Schiphol wel 30, maar gelukkig werd 20.6 kilo ook goedgekeurd en konden we door de controle. Hong Kong airport 's ochtends vroeg is erg bijzonder: veel Aziaten aan de rijst en noodles en veel vrij lege winkeltjes. De bovenverdieping was voornamelijk voor eten, dus we kochten een zak haribo beertjes en chocolade van ons laatste geld. Daarna liepen we naar beneden en via allerlei luxe winkeltjes naar de gate waar we dachten dat het boarden allang was begonnen, maar dat gaat hier allemaal niet zo soepeltjes als in Nederland. Dus begonnen we maar alvast aan de chocolade, die over de datum bleek maar op zich nog best te eten, al was het een vreemd ontbijt. Toen we uiteindelijk konden boarden moesten we eerst nog met een bus onder de snelweg door, maar we waren op tijd in het vliegtuig, waar we met onze vermoeide hoofden (slechts 3 uur geslapen) 1,5 uur hebben gekaart en broodjes worst hebben gegeten voordat we aankwamen op Hangzhou airport.
Op Hangzhou airport wachtte Zoe, een ander meisje dat de TCM cursus gaat volgen, ons op. Haar reisgenoten hadden een overstap gemist, dus vroeg ze of ze met ons meekon naar de campus, wat wij natuurlijk alleen maar gezellig vonden. We vonden een ATM en pinden 1500 yen voor mij en Joyce (7 yen is ongeveer 1 euro). Daarna vroegen we aan de touristeninfo hoe we bij de campus kwamen, waar ons verteld werd dat we eerst met de bus moesten en daarna een taxi moesten regelen. We zochten het busplatform en konden redelijk snel de bus in.
Na een busreis van drie kwartier waar we bij elke halte aan de busschauffeur die geen Engels sprak vroegen of we eruit moesten, kwamen we bij de bushalte. We stapten uit bij... ja bij niets eigenlijk. We stonden in de middle of nowhere! In China, waar niemand Engels spreekt! We keken om ons heen en zagen een grote weg die naar de stad leidde, dus besloten die te volgen in de hoop een taxi tegen te komen. Natuurlijk begon het direct ook te regenen, en werden onze koffers doorweekt en ging het lopen en koffersrijden over het toch al overeven pad nog lastiger. Onderweg vroegen we aan iedereen die we zagen de weg, maar niemand sprak Engels. Na een tijdje kon één iemand ons met handen en voeten uitleggen dat we gewoon rechtdoor moesten lopen naar de stad en het dan maar weer moesten vragen, dus dat deden we.
Na nog een kwartier rechtdoor te hebben gelopen, kwamen we bij een Subway. Na deze reis had ik ongelovelijke honger dus liepen we de Subway in, waar ze ons ook gelijk de weg naar de campus konden vertellen in het beste Engels tot nu toe in China. We moesten rechts de Subway uit, dan de eerste afslag rechts en dan naar links en dan waren we er! Met een broodje kip liepen we de weg die ons verteld was en kwamen we door een vrij armoedig straatje uit bij een groot kruispunt waar aan de weg werd gewerkt. Waar moesten we heen?! We besloten het bij het kraampje langs de weg te vragen, maar de man daar sprak geen Engels. Gelukkig blokkeerden we met onze koffers een auto, waar een vrouw inzat die ons de weg wel kon wijzen: gewoon rechtdoor! We staken het kruispunt over en waren op de campus! Nu nog op zoek naar gebouw 12, maar dat was zo gedaan. We checken in en kregen twee kamers: 531 voor Eline en Zoe en 529 voor Joyce en mij.
We gingen met de lift naar de vijfde verdiening en kwamen aan op onze kamers: het leken wel hotelkamers, zeker vergeleken met het hostel in Hong Kong. Na even zoeken vonden we internetkabels (er is hier geen wifi) en konden de laptops en zelfs een router worden aangesloten, zodat het contact met de buitenwereld toch kon worden gelegd. Na ons te hebben opgefrist gingen we met Robin, een jongen die hier ook al was, op zoek naar een plekje om te eten.
We liepen de campus af richting het winkelcentrum, ook om de enorme supermarkt (met wifi!) te bezoeken. Het was een supermarkt met twee verdiepingen! Ze hadden er echt alles, van kleding tot keukenapparatuur en natuurlijk het vreemdste eten. De snoepafdeling lag vol met gekke staven in allerlei kleuren, die ik zeker een keertje wil gaan proberen! Op de visafdeling waren er allemaal nog levende vissen in miniaquaria en zelfs schildpadden in netjes en levende kikkers. Na de booschappen te hebben afgerekend (29 yen, dus 4 euro, voor ontzettend veel spullen) zochten we een restuarantje op. Het was een soort wokrestaurant waar je met een groep vlees en groenten kon uitzoeken en zij maakten daar dan een grote pan mee. Omdat we het meeste vlees niet vertrouwden, stopten we wat varkensvlees en ontzettend veel groenten in de bak. Het is hier niet gebruikelijk om drinken bij je avondeten te kopen dus dat konden we daar niet, dus gingen we rustig aan een tafeltje zitten met zelf meegenomen drinken, dat is hier geen probleem. Het eten kwam na tien minuutjes en was heter dan verwacht en ontzettend klooien met de stokjes, maar het was prima te eten.
Na het eten gingen we terug naar de campus, dit is maar vijf minuutjes lopen. Op de campus kwamen we de rest van de groep tegen, zij gingen net eten. Joyce en ik gingen naar onze kamer, douchen en nog wat lezen en toen heerlijk welverdiend slapen voordat de volgende dag eindelijk de cursus begon.
Op Hangzhou airport wachtte Zoe, een ander meisje dat de TCM cursus gaat volgen, ons op. Haar reisgenoten hadden een overstap gemist, dus vroeg ze of ze met ons meekon naar de campus, wat wij natuurlijk alleen maar gezellig vonden. We vonden een ATM en pinden 1500 yen voor mij en Joyce (7 yen is ongeveer 1 euro). Daarna vroegen we aan de touristeninfo hoe we bij de campus kwamen, waar ons verteld werd dat we eerst met de bus moesten en daarna een taxi moesten regelen. We zochten het busplatform en konden redelijk snel de bus in.
Na een busreis van drie kwartier waar we bij elke halte aan de busschauffeur die geen Engels sprak vroegen of we eruit moesten, kwamen we bij de bushalte. We stapten uit bij... ja bij niets eigenlijk. We stonden in de middle of nowhere! In China, waar niemand Engels spreekt! We keken om ons heen en zagen een grote weg die naar de stad leidde, dus besloten die te volgen in de hoop een taxi tegen te komen. Natuurlijk begon het direct ook te regenen, en werden onze koffers doorweekt en ging het lopen en koffersrijden over het toch al overeven pad nog lastiger. Onderweg vroegen we aan iedereen die we zagen de weg, maar niemand sprak Engels. Na een tijdje kon één iemand ons met handen en voeten uitleggen dat we gewoon rechtdoor moesten lopen naar de stad en het dan maar weer moesten vragen, dus dat deden we.
Na nog een kwartier rechtdoor te hebben gelopen, kwamen we bij een Subway. Na deze reis had ik ongelovelijke honger dus liepen we de Subway in, waar ze ons ook gelijk de weg naar de campus konden vertellen in het beste Engels tot nu toe in China. We moesten rechts de Subway uit, dan de eerste afslag rechts en dan naar links en dan waren we er! Met een broodje kip liepen we de weg die ons verteld was en kwamen we door een vrij armoedig straatje uit bij een groot kruispunt waar aan de weg werd gewerkt. Waar moesten we heen?! We besloten het bij het kraampje langs de weg te vragen, maar de man daar sprak geen Engels. Gelukkig blokkeerden we met onze koffers een auto, waar een vrouw inzat die ons de weg wel kon wijzen: gewoon rechtdoor! We staken het kruispunt over en waren op de campus! Nu nog op zoek naar gebouw 12, maar dat was zo gedaan. We checken in en kregen twee kamers: 531 voor Eline en Zoe en 529 voor Joyce en mij.
We gingen met de lift naar de vijfde verdiening en kwamen aan op onze kamers: het leken wel hotelkamers, zeker vergeleken met het hostel in Hong Kong. Na even zoeken vonden we internetkabels (er is hier geen wifi) en konden de laptops en zelfs een router worden aangesloten, zodat het contact met de buitenwereld toch kon worden gelegd. Na ons te hebben opgefrist gingen we met Robin, een jongen die hier ook al was, op zoek naar een plekje om te eten.
We liepen de campus af richting het winkelcentrum, ook om de enorme supermarkt (met wifi!) te bezoeken. Het was een supermarkt met twee verdiepingen! Ze hadden er echt alles, van kleding tot keukenapparatuur en natuurlijk het vreemdste eten. De snoepafdeling lag vol met gekke staven in allerlei kleuren, die ik zeker een keertje wil gaan proberen! Op de visafdeling waren er allemaal nog levende vissen in miniaquaria en zelfs schildpadden in netjes en levende kikkers. Na de booschappen te hebben afgerekend (29 yen, dus 4 euro, voor ontzettend veel spullen) zochten we een restuarantje op. Het was een soort wokrestaurant waar je met een groep vlees en groenten kon uitzoeken en zij maakten daar dan een grote pan mee. Omdat we het meeste vlees niet vertrouwden, stopten we wat varkensvlees en ontzettend veel groenten in de bak. Het is hier niet gebruikelijk om drinken bij je avondeten te kopen dus dat konden we daar niet, dus gingen we rustig aan een tafeltje zitten met zelf meegenomen drinken, dat is hier geen probleem. Het eten kwam na tien minuutjes en was heter dan verwacht en ontzettend klooien met de stokjes, maar het was prima te eten.
Na het eten gingen we terug naar de campus, dit is maar vijf minuutjes lopen. Op de campus kwamen we de rest van de groep tegen, zij gingen net eten. Joyce en ik gingen naar onze kamer, douchen en nog wat lezen en toen heerlijk welverdiend slapen voordat de volgende dag eindelijk de cursus begon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
