Dag 19: de paden op, de lanen in, de bergen af.
06 September 2015 | China, Hangzhou
Om 04:45 ging de wekker en om 05:00 stonden we klaar om naar de Lions Peak te wandelen, een rots vanwaar je de zonsopgang heel mooi kunt zien. Om 05:10 vertrokken we en om 05:25 kwamen we op de peak, we hadden dus nog 20 minuten en dat was maar goed ook, want het was nu al erg druk op de peak en ook op de nabijgelegen Monkey Peak, waar het net wat minder mooi was. Ik bemachtigde een plekje op een hoger gelegen steen naast een Chinese vader en zoon en probeerde het langzame verkleuren van de lucht boven de bergen en de bomen vast te leggen. Ondertussen probeerden trouwens nog veel mensen erlangs te komen (wat me erg deed denken aan ‘De boot is vol mensen..’ uit Heen en Weer van Drs. P) en ben ik zelfs een keer van mijn steen afgeduwd (waarbij vriendelijke Chinezen me opvingen en degene die me had geduwd boos toespraken, voor het eerst dus echt beleefde Chinezen!), maar verder kon ik prima blijven staan.
Terwijl de zon langzaam opkwam en ik genoot van het uitzicht, waren de Chinezen om mij heen weer lekker stereotyp bezig: meer belangstelling voor de instellingen van hun camera dan voor de zonsopkomst zelf. Volgens mij hebben de drie mensen die het dichtst bij mij staan gezamenlijk letterlijk elke seconde vastgelegd en het zelf nauwelijks gezien: ze steken gewoon de camera boven de hoofden van de rest uit en klikken twintig keer, er zit vast wel een leuke bij. Het was daardoor erg lastig om mooie foto’s te maken zonder camera’s erop, maar het was een hele ervaring.
Daarna gingen we nog met de groep een fotoshoot houden op een mooi punt van de peak, tot ik bedacht dat ik de sleutel van onze kamer nog had en Daphne en Boukje al terug aan het lopen waren naar het hotel. Samen met Valerie en Robin liep ik terug, waar Daphne en Boukje gelukkig nog niet waren (ze waren een ommetje aan het maken), waardoor ik nog even lekker in bed kon gaan liggen voor we aan de afdaling gingen beginnen.
Om 07:30 waren we uitgecheckt en begonnen we met lopen. Omdat de wandeling naar beneden ‘slechts’ 6 uur zou duren en onze bus er pas om 16:00 zou zijn, stelde Robin voor om eerst nog naar de ‘first ring’ te lopen, een hoger gelegen deel van de bergen met erg mooi uitzicht. Dat vonden we een goed idee en daar hebben we geen spijt van: het was een tocht langs geweldige bergwanden en door grotten heen... ik hoop dat ik het goed genoeg heb vastgelegd op mijn foto’s maar eigenlijk zou iedereen er zelf heen moeten gaan, het is echt geweldig! Nadat ik samen met Reinier terug was gelopen (Reinier blijkt hoogtevrees te hebben en het helpt als je gewoon onzinnig met hem praat zodat hij zich niet focust op dat hij door de bergen loopt) en de groep weer compleet was, sloegen we het goede pad weer in en begon de weg naar beneden.
Naar beneden is een stuk comfortabeler zijn, maar het zou China niet zijn als alles niet in balans moest zijn, Yin en Yang, dus ook naar beneden en ... omhoog! We moesten op de weg naar beneden nog zo’n 6 bergen over, waaronder de hoogste van de Gele Bergen (als ik Chaky mag geloven). Dit zorgde natuurlijk wel voor prachtige uitzichten en groepsselfies, die ik hopelijk snel krijg.
Na een paar uur lopen doet ook naar beneden lopen pijn en stoppen we bij een tempeltje voor de lunch. Ik had onderweg op een rustpunt al mijn chips en mijn appels opgegeten, maar even zitten en een flesje water kopen is nooit weg. Op het rustpunt zaten allemaal rare vliegende insecten: het leken wel twee muggen op elkaar (misschien waren het dat ook wel, maar dan waren ze het allemaal tegelijk aan het doen...) en ze waren niet weg te krijgen. Verder was het wel prettig om even onze benen te ontspannen, als we even stilstonden begonnen ze te trillen en steeds meer mensen begonnen wankeler te lopen of hun knieën per ongeluk op slot te zetten...
Na de tempel was het nog 3,5 km lopen naar beneden en zette ik er met Anouk een stevige pas in. Helaas was het lastig om dat vol te houden door alle trage Chinezen voor ons, waardoor mijn ritme vooral bestond uit ‘naar beneden rennen – wachten tot de Chinezen verder zijn – naar beneden rennen’. Dit bleek erg effectief en we waren vrij snel beneden, waar al wat mensen op ons wachtten. Het bleek dat dit niet het laagste punt was, maar ze verkochten hier wel ijsjes, dus trakteerde ik Boukje op een passievruchtijsje. Daarna liepen we verder en waren we binnen 10 minuten weer beneden!
Na een kwartiertje wachten was de groep weer compleet en na een groepsfoto liepen we naar de bus, die ons naar een grotere bushalte zou brengen. Het was nog wat gedoe om in de bus te komen, want wij moesten natuurlijk met de hele groep in dezelfde bus en er bleven maar mensen voordringen, uiteindelijk moesten we zelfs op de volgende bus wachten omdat het niet meer zou passen.
Na de busreis was het nog twintig minuutjes lopen naar de grote bus die ons terug naar Hangzhou zou brengen, maar wat is twintig minuten als je al 7 en een half uur gelopen hebt, niets toch! Onderweg smeerden we ons toch maar in met zonnebrand want vrijwel iedereen zag er verbrand uit, en trakteerde Chaky ons op watermeloen, heerlijk! Daarna kwamen we bij het restaurantje waar we gisteren ook al hadden gegeten, waar we in de supermarkt ernaast naar eten gingen zoeken want het restaurantje was toch wel erg duur, zeker voor een middagsnack. Na eerst bij de naburige restaurantjes gekeken te hebben bleek de beste optie toch dezelfde instant noodles als de vorige avond (jaja, heel slecht) en haalden Joyce, Valerie, Bahar, Zoe, Robin en ik de noodes.
De busreis terug ging heel snel: de eerste twee uur heb ik heerlijk geslapen en de volgende twee uur gezellig met Joyce gekletst. Om half negen kwamen we aan in Hangzhou, waar we eerst nog de bus moesten vinden (bus B’chinees teken’3, die we vrijwel altijd nemen) door een drukke weg over te steken en over een heg te klimmen, maar rond negenen waren we bij het winkelcentrum en konden we op zoek naar avondeten (waren wij even blij met de noodles van tussen de middag!). Denise, Reinier en ik wilden graag gezond doen en liepen naar de ‘Easie’ (die we nu opeens ‘het wokrestaurant’ noemen), maar die bleek dicht te zijn. Er zat niets anders op: Big Mac met kipnuggets! Heerlijk!
Na het eten en boodschappen doen gingen we weer terug naar de campus, waar we ook eindelijk weer naar een toilet konden. Twee weken in China en ik ben er eindelijk aan gewend dat je het toiletpapier niet in de wc moet gooien omdat ie dan verstopt. Ik vind het prullenbakje naast de WC nog steeds wel heel smerig... Daarna was het tijd om eindelijk weer goed te gaan slapen, de bedden in het hotel in de bergen waren namelijk letterlijk planken met een dunne matras (of in Joyce geval, niet eens een matras), daarmee vergelijken zijn de bedden hier echt wolken. Ik verheug me stiekem toch een beetje op mijn zachte bedje thuis hoor!
Terwijl de zon langzaam opkwam en ik genoot van het uitzicht, waren de Chinezen om mij heen weer lekker stereotyp bezig: meer belangstelling voor de instellingen van hun camera dan voor de zonsopkomst zelf. Volgens mij hebben de drie mensen die het dichtst bij mij staan gezamenlijk letterlijk elke seconde vastgelegd en het zelf nauwelijks gezien: ze steken gewoon de camera boven de hoofden van de rest uit en klikken twintig keer, er zit vast wel een leuke bij. Het was daardoor erg lastig om mooie foto’s te maken zonder camera’s erop, maar het was een hele ervaring.
Daarna gingen we nog met de groep een fotoshoot houden op een mooi punt van de peak, tot ik bedacht dat ik de sleutel van onze kamer nog had en Daphne en Boukje al terug aan het lopen waren naar het hotel. Samen met Valerie en Robin liep ik terug, waar Daphne en Boukje gelukkig nog niet waren (ze waren een ommetje aan het maken), waardoor ik nog even lekker in bed kon gaan liggen voor we aan de afdaling gingen beginnen.
Om 07:30 waren we uitgecheckt en begonnen we met lopen. Omdat de wandeling naar beneden ‘slechts’ 6 uur zou duren en onze bus er pas om 16:00 zou zijn, stelde Robin voor om eerst nog naar de ‘first ring’ te lopen, een hoger gelegen deel van de bergen met erg mooi uitzicht. Dat vonden we een goed idee en daar hebben we geen spijt van: het was een tocht langs geweldige bergwanden en door grotten heen... ik hoop dat ik het goed genoeg heb vastgelegd op mijn foto’s maar eigenlijk zou iedereen er zelf heen moeten gaan, het is echt geweldig! Nadat ik samen met Reinier terug was gelopen (Reinier blijkt hoogtevrees te hebben en het helpt als je gewoon onzinnig met hem praat zodat hij zich niet focust op dat hij door de bergen loopt) en de groep weer compleet was, sloegen we het goede pad weer in en begon de weg naar beneden.
Naar beneden is een stuk comfortabeler zijn, maar het zou China niet zijn als alles niet in balans moest zijn, Yin en Yang, dus ook naar beneden en ... omhoog! We moesten op de weg naar beneden nog zo’n 6 bergen over, waaronder de hoogste van de Gele Bergen (als ik Chaky mag geloven). Dit zorgde natuurlijk wel voor prachtige uitzichten en groepsselfies, die ik hopelijk snel krijg.
Na een paar uur lopen doet ook naar beneden lopen pijn en stoppen we bij een tempeltje voor de lunch. Ik had onderweg op een rustpunt al mijn chips en mijn appels opgegeten, maar even zitten en een flesje water kopen is nooit weg. Op het rustpunt zaten allemaal rare vliegende insecten: het leken wel twee muggen op elkaar (misschien waren het dat ook wel, maar dan waren ze het allemaal tegelijk aan het doen...) en ze waren niet weg te krijgen. Verder was het wel prettig om even onze benen te ontspannen, als we even stilstonden begonnen ze te trillen en steeds meer mensen begonnen wankeler te lopen of hun knieën per ongeluk op slot te zetten...
Na de tempel was het nog 3,5 km lopen naar beneden en zette ik er met Anouk een stevige pas in. Helaas was het lastig om dat vol te houden door alle trage Chinezen voor ons, waardoor mijn ritme vooral bestond uit ‘naar beneden rennen – wachten tot de Chinezen verder zijn – naar beneden rennen’. Dit bleek erg effectief en we waren vrij snel beneden, waar al wat mensen op ons wachtten. Het bleek dat dit niet het laagste punt was, maar ze verkochten hier wel ijsjes, dus trakteerde ik Boukje op een passievruchtijsje. Daarna liepen we verder en waren we binnen 10 minuten weer beneden!
Na een kwartiertje wachten was de groep weer compleet en na een groepsfoto liepen we naar de bus, die ons naar een grotere bushalte zou brengen. Het was nog wat gedoe om in de bus te komen, want wij moesten natuurlijk met de hele groep in dezelfde bus en er bleven maar mensen voordringen, uiteindelijk moesten we zelfs op de volgende bus wachten omdat het niet meer zou passen.
Na de busreis was het nog twintig minuutjes lopen naar de grote bus die ons terug naar Hangzhou zou brengen, maar wat is twintig minuten als je al 7 en een half uur gelopen hebt, niets toch! Onderweg smeerden we ons toch maar in met zonnebrand want vrijwel iedereen zag er verbrand uit, en trakteerde Chaky ons op watermeloen, heerlijk! Daarna kwamen we bij het restaurantje waar we gisteren ook al hadden gegeten, waar we in de supermarkt ernaast naar eten gingen zoeken want het restaurantje was toch wel erg duur, zeker voor een middagsnack. Na eerst bij de naburige restaurantjes gekeken te hebben bleek de beste optie toch dezelfde instant noodles als de vorige avond (jaja, heel slecht) en haalden Joyce, Valerie, Bahar, Zoe, Robin en ik de noodes.
De busreis terug ging heel snel: de eerste twee uur heb ik heerlijk geslapen en de volgende twee uur gezellig met Joyce gekletst. Om half negen kwamen we aan in Hangzhou, waar we eerst nog de bus moesten vinden (bus B’chinees teken’3, die we vrijwel altijd nemen) door een drukke weg over te steken en over een heg te klimmen, maar rond negenen waren we bij het winkelcentrum en konden we op zoek naar avondeten (waren wij even blij met de noodles van tussen de middag!). Denise, Reinier en ik wilden graag gezond doen en liepen naar de ‘Easie’ (die we nu opeens ‘het wokrestaurant’ noemen), maar die bleek dicht te zijn. Er zat niets anders op: Big Mac met kipnuggets! Heerlijk!
Na het eten en boodschappen doen gingen we weer terug naar de campus, waar we ook eindelijk weer naar een toilet konden. Twee weken in China en ik ben er eindelijk aan gewend dat je het toiletpapier niet in de wc moet gooien omdat ie dan verstopt. Ik vind het prullenbakje naast de WC nog steeds wel heel smerig... Daarna was het tijd om eindelijk weer goed te gaan slapen, de bedden in het hotel in de bergen waren namelijk letterlijk planken met een dunne matras (of in Joyce geval, niet eens een matras), daarmee vergelijken zijn de bedden hier echt wolken. Ik verheug me stiekem toch een beetje op mijn zachte bedje thuis hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
