Dag 18: De gele bergen op!
05 September 2015 | China, Hangzhou
Vandaag stonden we om 05:00 op om snel ons aan te kleden, te controleren of alles in onze rugzakken zat (Joyce leende mijn nieuwe rugzak omdat ik twee rugzakken heb en zij geen), te ontbijten met een appel en naar de bus te gaan. Beneden in de lobby werden we opgewacht door Chaky (uit te spreken als Jacky), een aardig Chinees meisje dat erg goed Engels spreekt en onze gids was voor de tocht door de bergen. Om bij de bus te komen moesten we naar een ander deel van de campus, waarbij we onder andere door een hek moesten klimmen omdat we de sleutel niet hadden. Om 05:30 ’s ochtends... We hadden er zin in. Vervolgens moesten we in twee busjes naar de grote bus gebracht worden, maar er waren per busje maar 6 zitplekken en we waren met z’n zestienen, dus gingen we met vier personen op de achterbank in plaats van drie en werden er twee houten krukjes gehaald om tussen de middelste stoelen van de busjes in te zetten. Het voelde helemaal veilig, zeker omdat ze hier bij het minste of geringste toeteren en inhalen alsof het een lieve lust is.
Toen we eenmaal waren aangekomen bij de grote bus, bleek dat we nog drie kwartier moesten wachten, en dat het restaurantje waar Chaky had gepland te gaan zitten wachten nog dicht was (goh, het was 06:00). Dus gingen we maar met onze spullen op de stoep staan wachten op onze bus, de bus die 116 op zijn nummerbord had staan. Na een tijdje kwam de bus dan eindelijk en stapten we in, ik zat naast Valerie maar heb daar weinig van gemerkt want heb vrijwel de hele route geslapen, exclusief het rustpunt na 2 uur waar we even naar de WC konden.
Na 4 uur kwamen we aan in Huang Shuan, het dorpje vanwaar we de berg op zouden klimmen. Maar eerst was het tijd voor lunch! Het eten was minder spectaculair dan bijvoorbeeld in het international hostel of de zoete aardappels, maar het was prima te eten en goed om ons voor te bereiden op de wandeling. Na het eten kon iedereen nog naar de WC en gingen we met een andere bus naar het beginpunt van de bergen. Omdat het erg regenachtig was, besloten we vandaag de korte en makkelijkere wandeling te doen (2,5 uur bergop via de achterkant van de berg) en dan morgen de lange wandeling. Van tevoren kochten we nog een regenhoezen voor onze schoenen (een beetje die dingen die je in het zwembad om je schoenen hebt) en trokken we onze knalgele poncho’s aan: we waren klaar voor de tocht.
Na ongeveer een kwartier lopen ontdekten we twee dingen: ja, de hele klim naar boven was via trappen in plaats van met rechte paden die omhoog liepen en nee, het ging niet stoppen met regenen maar alleen maar harder regenen. We waren blij dat we voor de korte tocht hadden gekozen en twijfelden toch nog even of we niet de kabelbaan hadden moeten nemen, maar we zijn bikkels!
Na een half uur lopen besloot ik dat het het toch wel echt waard was om foto’s te maken al zou mijn telefoon verregenen en gingen we foto’s maken van de uitzichtpunten, waardoor we wel achterin de groep kwamen te lopen maar geweldige foto’s in poncho’s hebben gemaakt. Onderweg kwamen we nog het geweldige bordje: ‘No feeding although the fish are interesting’ tegen. Ik hou echt van het Engels hier
Na twee en een half uur waren we eindelijk bij het hotel, waar Eva, Bas, Eline en Robin ons al op stonden te wachten. Het hotel zag er veel te fancy en duur voor ons uit, maar het bleek toch echt ons hotel te zijn, al sliepen we niet in de presidentiale suite zoals op het plaatje aan de voorkant van het hotel stond, maar met zijn vieren op in kamer in twee stapelbedden. Ik lag op de kamer met Boukje, Renee en Daphne en sliep boven Renee. Na even gedouched en omgekleed te zijn, ging ik samen met Eline, Anouk, Joyce en Robin op zoek naar eten, want dat was erg duur in het hotel. We vonden instant noodles voor 25 yen per bak (in de supermarkt zijn ze 4 yen...) maar vonden het beter dan 50 yen voor wat noodles in het hotel. Samen met Valerie, Denise en Chaky at ik de noodles terwijl Joyce haar brood met pindakaas opat. Chaky stelde voor om acupunctuur te doen voor onze pijnlijke beenspieren, ze had wat naalden meegenomen in een skittles doosje (not kidding). Dat vonden Anouk, Eline, Daphne en ik een goed idee, ik wilde immers nog acupunctuur proberen. Nadat ze Anouk en Eline had behandeld kon ik op mijn bed gaan leggen en werden er 8 naalden in mijn benen en enkels gestoken. Het inbrengen van zo’n naald doet wel pijn, een soort steekje, maar daarna voelde ik van de meeste naalden vrij weinig. Alleen van de naald in mijn linkerbovenbeen had ik veel last, die haalde ze er ook na 5 minuten op mijn verzoek uit, de rest moest wel 30 minuten blijven zitten. Het is heel eng om te moeten blijven liggen met naalden in je benen: vrijwel elke spierbeweging voel je erger en kan zelfs pijndoen, dus als je benen in slaap vallen dan moet dat maar. Daarnaast ben je de hele tijd bang dat je de naalden dieper in je huid duwt, en ze zitten al een flink aantal centimeters in je lichaam...
Terwijl ik met de naalden lag probeerde ze ook bij Daphne acupunctuur, maar daar prikte ze mis (denken we) wat erg veel pijn deed, arme Daphne! Ik ben blij dat ik eerst was, want als ik Daphne zo zag dan wil ik echt geen acupunctuur meer! Nadat Daphne weer bijgekomen was en de naalden uit mijn been waren gehaald kwam Joyce nog op onze kamer en speelden we nog wat potjes pesten, voordat we om 22:00 gingen slapen: morgenochtend om 05:45 komt de zon op en dat willen we zien!
Toen we eenmaal waren aangekomen bij de grote bus, bleek dat we nog drie kwartier moesten wachten, en dat het restaurantje waar Chaky had gepland te gaan zitten wachten nog dicht was (goh, het was 06:00). Dus gingen we maar met onze spullen op de stoep staan wachten op onze bus, de bus die 116 op zijn nummerbord had staan. Na een tijdje kwam de bus dan eindelijk en stapten we in, ik zat naast Valerie maar heb daar weinig van gemerkt want heb vrijwel de hele route geslapen, exclusief het rustpunt na 2 uur waar we even naar de WC konden.
Na 4 uur kwamen we aan in Huang Shuan, het dorpje vanwaar we de berg op zouden klimmen. Maar eerst was het tijd voor lunch! Het eten was minder spectaculair dan bijvoorbeeld in het international hostel of de zoete aardappels, maar het was prima te eten en goed om ons voor te bereiden op de wandeling. Na het eten kon iedereen nog naar de WC en gingen we met een andere bus naar het beginpunt van de bergen. Omdat het erg regenachtig was, besloten we vandaag de korte en makkelijkere wandeling te doen (2,5 uur bergop via de achterkant van de berg) en dan morgen de lange wandeling. Van tevoren kochten we nog een regenhoezen voor onze schoenen (een beetje die dingen die je in het zwembad om je schoenen hebt) en trokken we onze knalgele poncho’s aan: we waren klaar voor de tocht.
Na ongeveer een kwartier lopen ontdekten we twee dingen: ja, de hele klim naar boven was via trappen in plaats van met rechte paden die omhoog liepen en nee, het ging niet stoppen met regenen maar alleen maar harder regenen. We waren blij dat we voor de korte tocht hadden gekozen en twijfelden toch nog even of we niet de kabelbaan hadden moeten nemen, maar we zijn bikkels!
Na een half uur lopen besloot ik dat het het toch wel echt waard was om foto’s te maken al zou mijn telefoon verregenen en gingen we foto’s maken van de uitzichtpunten, waardoor we wel achterin de groep kwamen te lopen maar geweldige foto’s in poncho’s hebben gemaakt. Onderweg kwamen we nog het geweldige bordje: ‘No feeding although the fish are interesting’ tegen. Ik hou echt van het Engels hier
Na twee en een half uur waren we eindelijk bij het hotel, waar Eva, Bas, Eline en Robin ons al op stonden te wachten. Het hotel zag er veel te fancy en duur voor ons uit, maar het bleek toch echt ons hotel te zijn, al sliepen we niet in de presidentiale suite zoals op het plaatje aan de voorkant van het hotel stond, maar met zijn vieren op in kamer in twee stapelbedden. Ik lag op de kamer met Boukje, Renee en Daphne en sliep boven Renee. Na even gedouched en omgekleed te zijn, ging ik samen met Eline, Anouk, Joyce en Robin op zoek naar eten, want dat was erg duur in het hotel. We vonden instant noodles voor 25 yen per bak (in de supermarkt zijn ze 4 yen...) maar vonden het beter dan 50 yen voor wat noodles in het hotel. Samen met Valerie, Denise en Chaky at ik de noodles terwijl Joyce haar brood met pindakaas opat. Chaky stelde voor om acupunctuur te doen voor onze pijnlijke beenspieren, ze had wat naalden meegenomen in een skittles doosje (not kidding). Dat vonden Anouk, Eline, Daphne en ik een goed idee, ik wilde immers nog acupunctuur proberen. Nadat ze Anouk en Eline had behandeld kon ik op mijn bed gaan leggen en werden er 8 naalden in mijn benen en enkels gestoken. Het inbrengen van zo’n naald doet wel pijn, een soort steekje, maar daarna voelde ik van de meeste naalden vrij weinig. Alleen van de naald in mijn linkerbovenbeen had ik veel last, die haalde ze er ook na 5 minuten op mijn verzoek uit, de rest moest wel 30 minuten blijven zitten. Het is heel eng om te moeten blijven liggen met naalden in je benen: vrijwel elke spierbeweging voel je erger en kan zelfs pijndoen, dus als je benen in slaap vallen dan moet dat maar. Daarnaast ben je de hele tijd bang dat je de naalden dieper in je huid duwt, en ze zitten al een flink aantal centimeters in je lichaam...
Terwijl ik met de naalden lag probeerde ze ook bij Daphne acupunctuur, maar daar prikte ze mis (denken we) wat erg veel pijn deed, arme Daphne! Ik ben blij dat ik eerst was, want als ik Daphne zo zag dan wil ik echt geen acupunctuur meer! Nadat Daphne weer bijgekomen was en de naalden uit mijn been waren gehaald kwam Joyce nog op onze kamer en speelden we nog wat potjes pesten, voordat we om 22:00 gingen slapen: morgenochtend om 05:45 komt de zon op en dat willen we zien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
