Dag 10: Shanghai!

Na de karaoke was het tijd om uit te slapen! Mijn wekker stond dus wel al om half tien en om tien uur stond ik in het winkelcentrum om te horen hoe het met Jelmar ging en voor whatsapp. In het winkelcentrum stonden gelukkig genoeg krukjes om op te zitten terwijl ik belde, want zo’n korte nacht blijft niet ideaal. Om 11 uur lag ik dan ook weer in mijn bedje en om 1 uur stonden Joyce en ik echt op, met als ontbijt zoet en zout brood (smaakt naar zoete en zoute popcorn), gedipt in noodlesoep.
Om 1:45 waren we beneden en werden we opgehaald voor muziekles! Dit was in een ander gebouw en eerst konden we de zaal niet in, maar uiteindelijk konden we door de studentenbar er toch komen. We zaten in de feestzaal van de campus! Er was een groot podium en aan het plafond hingen allerlei discoballen en gekleurde lampen. Onze aandacht werd echter getrokken door de Chinese muziekinstrumenten die voor het podium stonden.

Een aardig meisje dat goed Engels sprak begon met de uitleg over de instrumenten. Er zijn drie soorten Chinese instrumenten: wind (fluiten enzo), percussie (troms) en snaren (gitaarachtige instrumenten). We kregen van alle instrumenten een demonstratie door studenten die ons ook nog meer informatie over hun instrument verteden. Zo hoorden we dat fluiten tegenwoordig van bamboe worden gemaakt, maar vroeger van botten! Ook worden er bepaalde vruchten (huberts, een soort kruising tussen een peer en kalebas) gebruikt voor een bijzondere fluit. Bij percussie was het doel eerst vooral soldaten aansporen, maar nu wordt het ook als normaal instrument gebruikt. De Biryong (of iets dergelijks) is een instrument dat bestaat uit allerlei bellen waar op geslagen wordt, dit klinkt ontzettend gaaf en mysterieus: zoek op op youtube! De yangqi (dulcimer) is een soort piano, maar dan zonder toetsen: je slaat direct met hamertjes op de snaren. We zijn er nog niet over uit of dit nou percussie of snaar is. Als snaarinstrumenten hadden ze een soort gitaar, de pipa (schrijf je vast ook heel anders) met 4 snaren, waarvoor je kleine plectra aan je nagels moet tapen om goed te kunnen spelen. Bij de Guzhea (Chinese Zinger) moet je ook plectra aan je vingers tapen, maar dan aan de voorkant van de hand. Het is een instrument met 21 snaren en zadels en lijkt wel wat op een platte harp. Daarna zagen we een erhu, een soort hamer met twee snaren erop die de functie van viool heeft in een Chinees orkest.

Na de les mochten we zelf proberen de instrumenten te bespelen en dat was me een partij lastig! Na lang proberen kreeg ik uiteindelijk wel geluid uit de fluit, waar ik al heel trots op ben. De trom en yangqi waren meer mijn instrumenten.

Inmiddels was het al rond vijven en onze trein naar vertrok om 20:00, dus ging ik snel naar mijn kamer om een tas voor het weekend in te pakken en stonden we om 17:15 klaar om richting de bus te gaan. Vantevoren pinde ik nog 1000 yen (voelt altijd rijk als je 10 briefjes van 100 in je hand hebt!) aten we nog in de subway: honey oat broodje met kip teriyaki en honing mosterd saus is altijd goed. Daarna met de bus, waar we nauwelijks zitplek hadden naar het station en daar nog een half uurtje wachten tot we in de trein konden stappen. In de trein zat ik met Boukje die na een paar minuten al heerlijk lag te slapen en met Bas, die in zijn reisdagboek ging schrijven maar wel een kaartspel voor me had zodat ik kon patiencen. Daarna maakten we Boukje wakker voor chips en wat potjes shithead.

Na de treinreis van twee uur en een lange zoektocht op het station van Shanghai kwamen we aan bij de balie om alvast kaartjes te kopen voor die zondag, naar Suzhou. Het is erg lastig om aan niet Engels sprekende mensen duidelijk te maken waar je naartoe wilt, hoe laat je daar naartoe wilt en dat je daar niet vandaag maar op zondag naartoe wilt. Wonder boven wonder is het allemaal wel gelukt, maar de Chinezen die ons probeerden te helpen liepen ons eerlijk gezegd alleen maar in de weg. We konden op zoek naar taxi’s, die we al snel genoeg vonden maar er bleek een lange rij te zijn, waartussen bedelaars op de grond lagen te slapen/kreunen. Het was een erg onprettig gezicht, maar gelukkig hadden we na ongeveer 10 minuten een taxi.

Ik zat met Anouk en Valerie in de taxi en het was me een ritje... We denken dat de taxichauffeur stiekem geen taxichauffeur was maar de taxi had geleend/gestolen want 1) hij leek niet op de foto van de licence die op het dashboard stond en 2) hij kon niet rijden. Het was de hele tijd gasgeven, afremmen, gasgeven, afremmen, gasgeven... Na een paar minuten waren we alledrie erg misselijk en aan het plannen hoe we hem konden duidelijk maken dat dit geen goede manier van autorijden was. Over hem heen overgeven was toch niet helemaal sociaal, dus hielden we dapper vol en na een tijdje stopten we in een wat armer wijkje in Shanghai. Gelukkig zagen we uit de taxi’s om ons heen mensen van onze groep stappen en waren we dus toch goed aangekomen.

Eenmaal in het Han Ting hotel kwamen we bij de balie om onze reservering op te halen, maar wat bleek: we hadden helemaal niet gereserveerd! Of althans, we hadden wel keurig een mailtje van boeking.com met onze reservering, maar die stond niet in hun systeem. Bas kreeg een Chinees aan de telefoon die een soort van Engels sprak en na een half uur praten, onderhandelen en onze paniek in bedwang houden hadden we uiteindelijk toch onze kamers, voor nog minder geld dan eerst ook. Toen we naast de balie keken zagen we trouwens een bord met een 'okay' health rating op een schaal van good to bad, met een hele chagrijnige smiley ernaast (zie de foto). We waren erg verbaasd dat dit daar zo vol trots hing te pronken en bang voor wat ons te wachten stond...

Ik sliep op kamer 308 met Boukje, Denise en Renee. Omdat wij de grootste kamer hadden spraken we met de groep op onze kamer af om de planning voor de volgende dagen te maken. Gezien het al erg laat was (rond 23:30 toen we allemaal onze kamers hadden en de wifi het deed (was natuurlijk ook weer drama)) besloten we om maar lekker te gaan slapen en de volgende dag om 08:00 het hotel te verlaten om Shanghai te bekijken!